نگار استخرکاسب (۱۳۴۹ در شیراز) طراح صحنه و لباس، عروسک گردان و بازیگر ایرانی است. استخر با عروسک گردانی و صدای شخصیت «سنجد» به شهرت رسید.
نگار استخر فارغ التحصیل رشته زبان انگلیسی از دانشگاه آزاد اسلامی، طراحی صحنه و لباس از دانشگاه هنر و نیز فوق لیسانس ادبیات نمایشی از دانشگاه تهران است. فعالیت سینمایی استخر با طراحی صحنه و لباس فیلم شهر زنان در سال ۱۳۷۷ آغاز شد. وی در سال ۱۳۸۷ تئاتر «زن غرغرو» را کارگردانی کرد.
ازدواج وفرزند
وی متاهل می باشد و دارای یک دختر به نام نارگل است.
مصاحبه با نگار استخر
وقتی خاله مجری، عمو مجری و … سر و کله شان پیدا شد.نگار استخر در یادداشتی نوشته،آورده است:فکر می کنم همه کودکان و همه ما بزرگسالان که روزی کودک بوده ایم، دلمان برای مجموعه های عروسکی تلویزیون تنگ شده است.
با نگار استخر برای گفتگو درباره برنامه های کودک و نوجوان او ترجیح داد به جای گفتگو، یادداشت بنویسد. یادداشت او در ذیل آورده شده است.
فکر می کنم همه کودکان و همه ما بزرگسالانی که روزی کودک بوده ایم، دلمان برای مجموعه های عروسکی تلویزیون تنگ شده است.
مجموعه های داستانی که با شخصیت های آنها همذات پنداری کنیم، دلمان برایشان تنگ شود، شیرین کاری ها در صحبت هایشان را به یاد بسپاریم و تک کلام هایشان را به کار بریم.
راستی چی شد؟ چرا در سال های اخیر خبری از مجموعه های داستانی برای کودکان یا عروسک هایی شیرین و به یاد ماندنی نیست؟ طراح و داستان نویس کم داریم؟ ایده های ناب پیدا نمی شود؟! حوصله نداریم؟! از ما نمی خواهند؟! پول نمی دهند؟! یا بچه ها را فراموش کرده ایم؟!
به نظر من مشکل از آنجا شروع شد که امکانی به نام پخش زنده، خاله مجری، عمو مجری و … سر و کله شان پیدا شد و چه چیزی از این راحت تر که کل تولید یک برنامه یک ساعته فقط یک ساعت طول بکشد تا یک ماه … یک مشت عروسک که فقط راه نمی توانند بروند که شخصیت و وظیفه شان همان اجرای برنامه است. خانواده ها هم که عاشق دیدن فرزندان شان در تلویزیون هستند، با ذوق و شوق بسیار نه برای دیدن برنامه، بلکه برای دیدن نوگلانشان همه را دعوت به دیدن برنامه می کردند.
خلاصه اینکه … مدتی بازار برنامه های زنده داغ بود تا … این روزها کم کم بچه ها حوصله شان سر رفته از دیدن خاله عموهایی که با لباس های رنگارنگ هر روز یک صبح به خیر و سلام را به هزار فرم و حالت و حدود ۱۰ دقیقه به خوردشان می دهند.
و من احساس گناه می کنم که وای به احوال ما برنامه سازان! چطور شب می توانیم سر راحت روی بالشت بگذاریم و صبح چشم در چشم بچه ها بهشان سلام کنیم و احساس رضایت کنیم از برنامه های پر محتوا، پر از پیام، پر قصه و پر شعری که برای کودکان ساخته ایم.
این همه فارغ التحصیل با استعداد رشته های نمایشی و عروسکی، این همه افراد با تجربه و پخته و این همه فکرهای ناب چندین و چند برابر جمعیت کل جهان، فقط کافی است بخواهیم و دل بکار دهیم. فقط کافی است سر کیسه را کمی شل کنیم، کمی کتاب بخوانیم چند تا فیلم خوب نگاه کنیم چند تا جلسه پر بار برگزار کنیم و بعد قلم و کاغذ برداریم و طرح بنویسیم. البته اگر بزرگترهای بالا دست هم بخواهند همه اینها شدنی است.
فیلم شناسی نگار استخر
زن غرغرو (۱۳۸۷) (کارگردانی تئاتر)
طراح صحنه و لباس
چشمان سیاه (۱۳۸۱)
صورتی (۱۳۸۱)
سام و نرگس (۱۳۷۹)
آخر بازی (۱۳۷۹)
آقای رئیس جمهور (۱۳۷۹)
سیاوش (۱۳۷۷)
شهر زنان (۱۳۷۷)
انتهای پیام/
