چاه کن در چاه/مچ گیری خیالی با ساعت مچی دولتی

جمهوریت – خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران (ایرنا)، با انتشار یک عکس از صحن مجلس مدعی شد، نماینده مجلس انقلابی، ساعت مچی برند و یک میلیارد تومانی به دست دارد و این در حالی است که صاحب مچ و ساعت مچی، نه تنها نماینده مجلس نیست بلکه یکی از معاونان وزرای دولت سیزدهم است .

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری جمهوریت، ۲۵ تیر ۱۴۰۱ خبرگزاری جمهوری اسلامی (خبرگزاری ایرنا) در سلسله تصاویر خبری منتشر شده از جلسه علنی مجلس شورای اسلامی، تصویری را در معرض دید عموم و مخاطبان خود قرار داد که جنجال آفرین شد.

در این تصویر که هیچ چهره ای در آن مشخص نیست، ۳ نفر در حال بررسی تصاویر رادیولوژی لگن هستند که در بین آنها یک نفر ساعت لوکس و برندی به دست دارد.

همین تصویر به سوژه رسانه ها تبدیل شد و ایرنا به عنوان سرمدار در شکار این سوژه نوشت: این ساعت بر اساس بررسی‌ها، ساعت «Classic Fusion Chronograph King Gold» از برند لوکس «هوبلو» است که قیمتش در سایت این کمپانی، ۳۲ هزار و ۵۰۰ دلار درج شده. به احتساب قیمت روز دلار، قیمت این ساعت بیش از یک‌میلیارد تومان است.

سپس سایر رسانه ها با استناد به محتوای ایرنا جملگی اعلام کردند که خبرگزاری دولت از ساعت چند میلیاردی نماینده مجلس انقلابی رونمایی کرد.

معاون وزیر: ساعتم را ۵۰۰ هزار تومان به کسی می فروشم که ثابت کند، یک میلیارد قیمت دارد

رسانه ها در حالی در دام شیطنت و بی دقتی اولین و بزرگترین خبرگزاری دولتی کشور گرفتار شدند که اولا صاحب مچ و ساعت مچی ، نماینده نیست و معاون وزیر است! ، ثانیا تخمین عکاس و خبرنگار از قیمت ساعت نیز مثل تشخیص اول شان، کاملا اشتباه است.

مشاهدات و پیگیری های خبرنگار ما ثابت میکند که ساعت مچی معاون پارلمانی دولت ، اصل نیست و خبرگزاری ایرنا نه تنها از هول حلیم در دیگ افتاده بلکه با یک تیر شیطنت آمیز، مجلس انقلابی و دولت مردمی را هدف قرار داده است.

معاون پارلمانی که صاحب مچ و ساعت مچی در این عکس است، در مصاحبه با خبرنگار جمهوریت  گفت : این ساعت را سه سال پیش به قیمت ۲۵۰ هزار تومان خریدم ولی متاسفانه عکاس یا خبرنگار منتشر کننده عکس مذکور نادانسته چنین ادعایی کرده است .

او با گلایه از غیرحرفه ای بودن رفتار خبرگزاری و خبرنگار آن گفت: اصل بر این است که خبرنگار با تحقیق و اطلاع موثق خبری را منتشر کند .

این مقام دولتی اضافه کرد : اگر همان روز عکاس یا خبرنگار از من درباره ساعتم سوال می کردند فاکتور ساعت و خود آن را ارائه می کردم تا از نادرستی حدس شان مطمئن شوند.