به گزارش جمهوریت سایت مشرق نوشته است:
قوه قضائیه به تازگی و در ادامه روند جاری خود در برخورد با فساد؛ یک زن و مرد را که از متهمان ردیف اول ایجاد اخلال در بازار ارز، سکه و خودرو بودند را به اعدام محکوم کرد.
نهاد قضایی کشورمان همچنین چند نفر از مدیران دولتی و نمایندگان مجلس را نیز به جرم ارتکاب به فساد به مجازات‌های مختلف محکوم کرده است.[۱]
اما این اقدام به جای اینکه با استقبال کسانی از خواص و قاطبه موسوم به عدالتخواهان و رسانه‌های منتسب به آنان مواجه شود؛ با قهر و کنایه‌های آنها مواجه شده است.
آنها در تریبون‌های خود با اشاره به اقدامات قوه قضائیه این سؤال را مطرح میکنند که “چرا فساد تمام نمیشود” و یا مثلاً “بروید با سلاطین اصلی برخورد کنید” و از این قبیل…
اما آنها چرا چنین طریقی را برگزیده‌اند و چرا اقدامات عدالتخواهانه نظام جمهوری اسلامی آنها را راضی نمی‌کند؟!
*ما پیش از این در مجموعه وبلاگ مشرق، بارها توضیح داده‌ایم که مفهوم عقلانی فساد و عدالت بایستی در وهله اول فهم شود و فعالان این حوزه‌ها در ابتدای امر بایستی اشراف درستی به مسئله داشته باشند.
عقلانیت مسئله نیز این است که فساد یک امر نفسانی است و مثل دروغ؛ اولا همواره و از جانب هر کسی (به جز امام معصوم) ممکن‌الوقوع است و ثانیا به همین دلیل، تصور یک حکومت بدون فساد نیز غیر ممکن و یک اتوپیای دست نیافتنی است. کما اینکه شاهدیم در حکومت امیرالمؤمنین، در حکومت امام مجتبی و در نزد مباشر مالی امام کاظم (علیهم‌السلام) نیز فساد روی داد.
کما اینکه مقام معظم رهبری نیز در بیانیه گام دوم به این مقوله اشاره کرده‌اند.
در بحث حکومت و فساد نیز باید فهمید که حکومت ضد فساد حکومتی نیست که در آن هیچ فسادی رخ ندهد (زیرا همانطور که اشاره شد صفر کردن فساد غیر ممکن است) بلکه حکومتی ضد فساد است که با هیچ مفسدی مداهنه و سازش نکند، هرگز هیچ روندی از فساد را نپذیرد، برای برچیدن بسترهای فساد؛ تلاشی همیشگی داشته باشد و در تیول آن نیز هیچ فساد و مفسد شناخته شده‌ای نباشد که از برخورد قضایی رهیده باشد.
دو حقیقت پیش‌گفته به روشنی نشان می‌دهد که اتفاقا نظام جمهوری اسلامی ایران نیز در بحث مقابله با فساد، تالی تلو حکومت معصوم(ع) است و بر همان طریق راه می‌سپارد.
اما عدالتخواهان تندرو طی ۲۰ سال گذشته نشان داده‌اند که با هیچ اقدام ضد فسادی راضی نمی‌شوند و همیشه با تصویر سازی از اتوپیای غیر واقعی “حکومت با فساد صفر”! منجر به ایجاد یک فضای تاریک ذهنی شده‌اند.
در این زمینه البته اشاره به برخی بیانات مقام معظم رهبری در بحث کارنامه نظام اسلامی پیرامون عدالت و مقابله با فساد نیز ضروریست.
ایشان ۲ سال قبل در همین باره فرمودند:
«یک نکته‌ی بسیار مهم در زمینه‌ی فساد هست؛ این را بگویم، این را همه توجّه کنند، همه‌ی ملّت ایران هم توجّه کنند. بنده از قدیم با فساد و مفسد و مفسدین اقتصادی و غیرذلک مبارزه میکردم و مخالفت میکردم، الان هم عقیده‌ام قرص و محکم همین است؛ امّا بعضی‌ها وقتی درباره‌ی فساد حرف میزنند، افراطی حرف میزنند، حواستان باشد! یک‌جوری حرف میزنند که گویا همه فاسدند، همه‌ی مدیران را و همه‌ی دستگاه‌ها را فساد گرفته! نه آقا، این‌جوری نیست؛ یک تعداد کمی فاسدند.
بله! فساد، کمش هم زیاد است و باید با آن مواجهه بشود؛ امّا این یک حرف است، اینکه شما جوری حرف بزنی که شنونده خیال کند همه جا را فساد گرفته [حرف دیگری است]. بعضی‌ها تعبیرات فرنگی هم به کار میبرند: “فساد سیستمی”؛ نه آقا! آن کسی که فساد را سیستمی میبیند، در مغز خودش فساد هست، در چشم خودش فساد هست. این‌همه مدیر پاک‌دست، این‌همه کارگزار مؤمن و پاک‌دست در سرتاسر کشور در همه‌ی دستگاه‌ها وجود دارند، دارند زحمت میکشند؛ چرا به اینها ظلم میکنید؟ چرا خلاف میگویید؟ چرا به نظام اسلامی ظلم میکنید؟
بله! در نظام اسلامی یک نفر هم نباید فاسد باشد؛ امّا آنچه وجود دارد، مثلاً ده فاسد است، نه ده هزار فاسد؛ خب اینها خیلی تفاوت دارد؛ این را توجّه داشته باشید. بعضی‌ها در حرف زدن، در نوشتن؛ حالا که دیگر فضای مجازی هم هست، راحت برمیدارند اینجا و آنجا مینویسند «آقا همه را فساد گرفته»؛ نه آقا! این‌جوری نیست. بله! فساد هست، در دستگاه‌های مختلف هم هست. من دیدم مثلاً در فرض کنید مجلس یا جای دیگر بعضی‌ها را متّهم میکنند؛ درست که دقّت میکنید، می‌بینید آنهایی که مورد اتّهام قرار گرفته‌اند یک چند نفر آدمند؛ این چند نفر را نمیشود تعمیم داد. تازه اگر راست باشد؛ ممکن است همین هم که متّهم میکنند دروغ باشد، خلاف واقع باشد، از روی ندانستن و بی‌اطّلاعی باشد؛ امّا اگر هم راست باشد، تازه میشود چند نفر در مقابل یک عدّه‌ِی کثیر. توجّه داشته باشید که افراط و تفریط در همه‌ی چیزها غلط است.»[۲]
ایشان، ۱۷ سال قبل نیز در این باره تأکید کردند:
«ما گفتیم با فساد مبارزه میکنیم – این یک نقطه روشن در نظام است – اما عدّه‌ای میخواهند این را به نقطه تاریک تبدیل کنند و بگویند فساد همه جا را گرفته است. نه آقا! فساد همه جا را نگرفته است.
باید با فسادِ کم هم – هر جا بود – مبارزه کرد. ممکن است روزنامه‌ای بردارد یک مورد فساد را درشت کند؛ مگر همه جا فساد هست؟ فساد در گوشه‌هایی وجود دارد. انسانها لغزش دارند و دچار گناه میشوند؛ باید با این گناه مبارزه کرد. ما وقتی گناهکاریم که با فساد – ولو کمِ آن – مبارزه نکنیم؛ چون گسترش پیدا خواهد کرد.
مبارزه با فساد لازم است؛ اما ناامید کردن مردم که بگوییم فساد همه جا را گرفته، یک خطای واضح و ناشی از نادانی و فریب‌خوردگیِ کسانی است که آدم میداند خودشان آدمهای مغرضی نیستند؛ مغرضان که جای خود دارند.»[۳]
برخی محافل تحلیلی از این می‌گویند که اگر با روند موجود “فساد نمایی” برخورد نشود؛ جامعه دچار التهاب ذهنی و فی‌النهایه “فتنه اقتصادی” خواهد شد.
