جمهوریت – اخیرا ویدئویی از سخنان علی‌اکبر رائفی‌پور منتشر شده که وی ادعایی درباره شوخی‌های اهل‌بیت علیهم‌السلام مطرح می‌کند. این اظهارات ابتدا با واکنش حجت‌الاسلام شیخ جعفر تبریزی مواجه شد. همچنین حجت‌الاسلام علوی تهرانی در سخنرانی شب گذشته نیز انتقادات صریحی نسبت به علی‌اکبر رائفی‌پور مطرح کرده است.
خبرگزارى قرآنى ایکنا هم نوشت؛
حجت‌الاسلام والمسلمین علی نصیری، رئیس مؤسسه معارف وحی و خرد و استاد حوزه و دانشگاه، در یادداشتی که در اختیار ایکنا قرار داده، به اظهارات اخیر علی اکبر رائفی‌پور در مورد نسبت دادن سخنان رکیک و شوخی‌های زشت به ائمه(ع) واکنش نشان داده است.
در ادامه متن این یادداشت را می‌خوانید:
آقای رائفی‌پور کمی آرام‌تر!
دامن اهل بیت(ع) از انتساب سخنان رکیک به آنان بسی پیراسته است!
در این چند سال که فضای مجازی و کارکردهای آن توسعه یافته به مناسبت‌های مختلف مجال پیگیری سخنرانی‌ها و اظهار نظرهای آقای رائفی‌پور فراهم آمد. در عموم موارد ایشان را (که ان شاء الله تعالی قصدشان خیر و خدمت به دین است) مورد تحسین قرار دادم؛ زیرا به رغم جوانی و البته اینک میان‌سالی و به رغم عدم برخورداری از مدارج تخصصی حوزوی یا دانشگاهیِ متعارف، با بیان تاثیرگذار و توان برقراری ارتباط خوب با جوانان، با غیرت و کوشش زیاد معارف دین را تبلیغ و در برابر شبهات و کژاندیشی‌ها به نیکی ایستاده و در برخی از موارد جای خالی امثال ما حوزویان را پر کرده است.
برخی از خطابه‌های ایشان از این جهت حقاً قابل تحسین است. اما پیداست که محدودیت مطالعات تخصصی و به تعبیر رایج؛ خاک نخوردن در درس و مدرسه و در سایه چراغ حجره و پای بحث استاد، گاه زمینه را برای ابراز مطالبی غلوّ آمیز، فاقد پشتوانه علمی و گاه همراه با خطای فاحش فراهم می‌آورد.
آخرین مورد آن ابراز این نکته بسیار نادرست است که اهل بیت(ع) آن چنان شوخی‌های تند و زننده جنسی داشتند که امکان گفتن آنها حتی در میان جمع پیرمردان و پیرزنان نود ساله فراهم نیست!! (نقل به مضمون)
در این بین برخی از اساتید محترم حوزه البته از سر دلسوزی و ارادت به اهل بیت(ع) تعابیر نسبتا تند درباره ایشان به کار بردند. در نگاه این ناچیز در نقد افراد و اندیشه‌ها باید جانب انصاف را نگاه داشت و در کنار ذکر محاسن و خدمات، نقد نظر آنان را ارائه کرد.
در نقد سخنان مورد اشاره آقای رائفی‌پور تذکار چهار نکته لازم به نظر می‌رسد:
یک؛ در اعلام نظر در همه امور به ویژه در امور بسیار حساس دینی باید روش‌های علمی را شناخت و مطالب را از منابع مورد اعتماد و اتقان ارائه کرد. متاسفانه بخش قابل توجهی از مباحث دینی که در تریبون های زیادی ارائه می‌گردد، به خاطر تکیه به منابع موهون و ضعیف باطل بوده و به جای تقویت دین‌داری، به تضعیف دین و دین‌داری منتهی می‌گردد که اینک مجال پرداختن به نمونه‌های آن نیست. مطلب ارائه شده از آقای رائفی‌پور دچار همین کاستی بنیادین شده است. باید از ایشان پرسید که مستند و منبع جنابعالی در انتساب صدور شوخی‌های جنسی بسیار زننده! از اهل بیت(ع) چیست و کتاب مورد نظر که این شوخی‌ها در آن آمده کدام کتاب است؟
احتمال می‌رود که منبع و مقصود ایشان کتاب زَهْرُ الرَّبیع (گلهای بهاری)، اثر سید نعمت‌الله جزایری شوشتری باشد؛ کتابی کشکول مانند مشتمل بر حکایات، لطایف، افسانه‌ها و خاطرات که متاسفانه با اخبار و احادیث فراوان عموما بدون سند و بدون اعتبار آمیخته شده است. در بخش آخر این کتاب توضیحات و توصیفات مفصل در باره مسائل جنسی بازتاب یافته است.
باید دانست که افزون بر عدم التزام سید نعمت الله جزائری در این کتاب بسان عموم دیگر آثار ایشان به ذکر اسناد و عدم رعایت اصل اتقان منابع که بخشی از آن ناشی از مشرب اخباری‌گری ایشان است، تدوین چنین کتابی لبریز از هجویات و مطالب سخیف و خلاف شئونات اخلاقی و ادب دینی به ویژه در زمینه مسائل جنسی که برخی از مطالب آن به عنوان استهزای عالمان شیعی مورد استفاده معاندان قرار گرفته، دون شأن مولف محترم آن بوده و وجود آن از هر جهت برای حوزه‌های علمیه خسارت تلقی می‌گردد. صدور چنین کتابی را باید جزو رخدادهای تاسف بار تاریخ عالمان شیعه دانست!
نیز محتمل است آقای رائفی‌پور در انتساب مدعای خود به اهل بیت(ع) از کتاب «المستطرف فی کل فن مستظرف» از شهاب‌الدین محمد بن احمد ابوالفتح ابشیهى شافعی بهره گرفته باشد که در این صورت باید تاکید کرد اساساً مطالب آن برای جامعه شیعه فاقد ارزش است. از نمونه روایات بی‌اساس و بسی زشت در زمینه مسائل جنسی که در این کتاب آمده و متاسفانه پای اهل بیت(ع) نیز در آن به میان کشیده شده است، روایت گونه ذیل است: «روی أنه جاء رجل إلى علی(ع) فقال له إن لی إمرأه کلما جامعتها تقول قتلتنی. فقال اقتلها بهذه القتله و علی إثمها»(المستطرف فی کل فن مستظرف، ج ۲، ص ۷۸۹)
پیداست که این دست از منابع و روایات باطل مورد ادعایی در آنها، نباید تکیه گاه انتساب مطالب ناروا به اهل بیت(ع) قرار گیرند.
دو؛ در این که اهل بیت(ع) شوخی و مزاح را پسندیده و حتی آن را برای تلطیف خاطر جمع دینداران مورد تاکید قرار دادند؛ مشروط به آن که از یک سو محدود و از سویی دیگر از مرز شرع، ادب و اخلاق خارج نشود، جای تردید وجود ندارد.
دو نمونه آشکار مدعا دو روایت ذیل است:
۱. «عنْ یُونُسَ الشَّیْبَانِیِّ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ع کَیْفَ مُدَاعَبَهُ بَعْضِکُمْ بَعْضاً قُلْتُ قَلِیلٌ قَالَ فَلَا تَفْعَلُوا فَإِنَّ الْمُدَاعَبَهَ مِنْ حُسْنِ الْخُلُقِ وإِنَّکَ لَتُدْخِلُ بِهَا السُّرُورَ عَلَى أَخِیکَ ولَقَدْ کَانَ رَسُولُ اللَّه ص یُدَاعِبُ الرَّجُلَ یُرِیدُ أَنْ یَسُرَّه» (الکافی، ج ۲، ص ۶۶۳) «باب الدعابه و الضحک»
۲. صَالِحُ بْنُ عُقْبَهَ عَنْ عَبْدِ اللَّه بْنِ مُحَمَّدٍ الْجُعْفِیِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع یَقُولُ إِنَّ اللَّه عَزَّ وجَلَّ یُحِبُّ الْمُدَاعِبَ فِی الْجَمَاعَهِ بِلَا رَفَثٍ (همان) رفث را این گونه معنا کرده اند: «به معنای تصریح به هر سخن زشتی است که تنها در بستر زناشوئی به زبان می‌آید و در غیر آن مورد گفتنش نفرت آور و قبیح است.» مفهوم این روایت آن است که حتی در موارد شوخیِ مجاز، باید از سخنان زشت، قبیح و ناروا پرهیز کرد.
نیز در همین کتاب در باره نکوهش بدزبانی و کاربست کلمات زشت و قبیح بر زبان چنین آمده است: «عَنْ سُلَیْمِ بْنِ قَیْسٍ عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّه ص إِنَّ اللَّه حَرَّمَ الْجَنَّهَ عَلَى کُلِّ فَحَّاشٍ بَذِیءٍ قَلِیلِ الْحَیَاءِ – لَا یُبَالِی مَا قَالَ ولَا مَا قِیلَ لَه فَإِنَّکَ إِنْ فَتَّشْتَه لَمْ تَجِدْه إِلَّا لِغَیَّهٍ أَوْ شِرْکِ شَیْطَانٍ» (همان، ص ۳۳۳) «باب البذاء»
آیا معنا دارد که اهل بیت(ع) این چنین از راندن سخنان زشت و ناروا بر زبان نهی کنند، آن گاه العیاذ بالله خود مطالب زشت جنسی آن چنانی بر زبان جاری کنند که ما حتی نتوانیم آنها را برای پیرمردان نودساله بیان کنیم؟ حاشا و کلا از جایگاه رفیع و نزیه اهل بیت(ع)!
سه؛ ما اهل بیت(ع) را آیینه تمام نمای خداوند و تجلی اسمای جمال و جلال او می‌دانیم. یکی از صفات ستودنی خداوند که بارها در قرآن تجلی یافته، رعایت ادب و آزرم در عرصه مسائل و اندام جنسی است. بر همین اساس، قرآن به مناسبت‌های مختلف از مسئله همبستری با زنان سخن به میان آورده و بی‌آنکه به آن تصریح کند، در تمام آنها از تعابیر کنایی همچون: مسّ، لمس، اتیان، مباشرت، رفَث، طَمث و غشیان بهره جسته است. روایت ذیل گواه مدعا است: «مُحَمَّدُ بْنُ مَسْعُودٍ الْعَیَّاشِیُّ فِی تَفْسِیرِهِ عَنِ الْحَلَبِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: (اللَّمْسُ) هُوَ الْجِمَاعُ وَ لَکِنَّ اللَّهَ سَتِیرٌ یُحِبُّ السَّتْرَ فَلَمْ یُسَمِّ کَمَا تُسَمُّونَ.»
طبق این روایت مراد خداوند از واژه «لامستم» در آیه شریفه «أَوْ لَامَسْتُمُ النِّسَاءَ» (نساء، ۴۳) همبستری با زنان است که در پی آن غسل جنابت واجب می‌شود، اما خداوند از روی ادب و پوشیده سخنی، از تعبیر «لمس» که خود مقدمه همبستری است، بهره گرفته است؛ چنان که در ترسیم جنسی‌ترین صحنه تلاقی یوسف و با زلیخا از تعبیرِ غیر صریح «هیت لک» استفاده کرده است.
خداوند متعال که هیچ کس در ادب و اخلاق به پایه او نمی‌رسد، پیامبر و اهل بیت(ع) را بر اساس همین ادب و اخلاق تربیت کرده است: «إِنَّ اللَّه عَزَّ وجَلَّ أَدَّبَ نَبِیَّه فَأَحْسَنَ أَدَبَه فَلَمَّا أَکْمَلَ لَه الأَدَبَ قَالَ: إِنَّکَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِیمٍ ثُمَّ فَوَّضَ إِلَیْه أَمْرَ الدِّینِ والأُمَّهِ لِیَسُوسَ عِبَادَه ..»(الکافی، ج ۱، ص ۲۶۶) «باب التفویض إلى رسول الله و إلى الأئمه(ع) فی أمر الدین» با این حال چگونه شنیدنی است که شاگردان مکتب ادب و اخلاق خداوندی در مقام شوخی رکیک‌ترین مطالب جنسی را بر زبان جاری کنند؟
چهار؛ با بررسی مواردی از روایات اهل بیت(ع) بدست می‌آید که آنان نیز هر جا که لازم بوده درباره مسائل یا اندام جنسی سخن بگویند، با نهایت ادب و آزرم آن را بیان می‌کردند.
دو نمونه را مورد اشاره قرار می‌دهیم:
الف؛ «عَنْ مَسْعَدَهَ بْنِ زِیَادٍ عَنْ جَعْفَرٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ ع أَنَّ النَّبِیَّ(ص) قَالَ لِبَعْضِ نِسَائِهِ مُرِی نِسَاءَ الْمُؤْمِنِینَ أَنْ یَسْتَنْجِینَ بِالْمَاءِ وَ یُبَالِغْنَ فَإِنَّهُ مَطْهَرَهٌ لِلْحَوَاشِی وَ مَذْهَبَهٌ لِلْبَوَاسِیرِ.» (الکافی، ج ۳، ص ۱۸) «باب القول عند دخول الخلاء» بر اساس این روایت رسول اکرم(ص) از طریق همسران خود به زنان پیام داد که به زنان مسلمان ابلاغ کند تا آنان در شستن اندام جنسی خود به هنگام استنجاء دقت و مراقبت بیشتر داشته باشند. آن حضرت به عنوان پیامبر امت و پدر معنوی جامعه دین داران، می‌توانست خود مستقیماً با زنان در این باره سخن بگوید، اما ترجیح داد که این پیام از طریق یکی از همسران ایشان به زنان مسلمان ابلاغ گردد تا بدین طریق نهایت ادب و آزرم رعایت گردد.
ب؛ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنِ الْمَذْیِ فَقَالَ إِنَّ عَلِیّاً ع کَانَ رَجُلًا مَذَّاءً فَاسْتَحْیَا أَنْ یَسْأَلَ رَسُولَ اللَّهِ ص لِمَکَانِ فَاطِمَهَ ع- فَأَمَرَ الْمِقْدَادَ أَنْ یَسْأَلَهُ وَ هُوَ جَالِسٌ فَسَأَلَهُ فَقَالَ لَهُ النَّبِیُّ ص لَیْسَ بِشَیْءٍ.» (تهذیب الاحکام، ج ۱، ص ۱۷)
به استناد این روایت حضرت امیر(ع)، به رغم ابتلاء به «مذی» که مربوط به خروج آب شبیه منی قبل از جنابت و به نوعی ناظر به مسئله جنسی است، از روی شرم و ادب مستقیماً با پیامبر اکرم(ص) وارد سخن نشد و پرسش خود را درباره حکم آن از طریق دوست خود؛ مقداد پیجویی کرد.
حال باید پرسید: وقتی خداوند در مقام بیان احکام شرعی (جنابت در پی همبستری) یا در مقام تبیین داستان برخورد جنسی زلیخا با یوسف(ع)، آن چنان با اشاره و کنایه سخن می‌گوید، و رسول اکرم(ص) در مقام ابلاغ یکی از رهنمون‌های دینیِ نسبت به مسئله استنجای زنان و نیز حضرت امیر(ع) برای دریافت حکم شرعی مذی از طریق دوست خود؛ یعنی مقداد کمک می گیرد تا مرزهای ادب، شرم و اخلاقِ نزیه به صورت شایسته رعایت گردد، چگونه می‌توان پذیرفت که اهل بیت (ع) در مقام مزاح در زمینه مسائل جنسی مطالبی بس زشت و زننده را بر زبان جاری کنند که نتوان آنها را حتی برای کهنسالان بازگو کرد؟
از این جهت باید تاکید کرد که ابراز مطالب ناصواب هر چند از روی خیرخواهی باشد، مصداق این روایت نبوی است: «من أفتى الناس بغیر علم کان ما یفسده أکثر مما یصلحه»
در پایان به عنوان یک برادر خیرخواه دینی به فاضل محترم جناب آقای رائفی‌پور توصیه می‌کنم که در موسسه خود به ویژه در طرح مباحث دینی از شماری از فاضلان متضلع حوزه بهره گیرد تا این دست از اشتباهات به کمترین نصاب خود منتهی شود. پیداست که تنها خداوند و اولیای او هستند که از گونه خبط و خطا به طور کامل دورند!
از خداوند مهر گستر می‌طلبیم که به توفیقات روز افزون امثال ایشان و همه کسانی که در مسیر تبلیغ دین و فرهنگ دینی تلاش می‌کنند، بیفزاید! بمنه و کرمه
بیشتر بخوانید:
