تاریخ : پنجشنبه, ۱ آذر , ۱۴۰۳ Thursday, 21 November , 2024
15

سرم سازی در گلپایگان ، سود یا زیان ؟

  • کد خبر : 168197
  • 09 آبان 1401 - 23:41
سرم سازی در گلپایگان ، سود یا زیان ؟
چگونه می توان تبعات تصمیمات این چنین را بررسی کرد؟ گویا فراموش کرده ایم که خیلی زود، دیر شده و جبران خسارات به بار آمده، صدها سال زمان می برد. چرا کسی پاسخگوی تصمیمات ویرانگری محیط  زیست، نیست، چرا برای احداث واحد های صنعتی و تولیدی، «مشخصات فنی، جغرافیایی و آمایشی» در نظر گرفته نمی شود؟

جمهوریتناصر تبریزی – طبق اخبار منتشر شده ، محمدمهدی برادران، معاون وزیر صمت در آیین کلنگ‌زنی کارخانه تولید سرم و دارو در گلپایگان ، با همکاری مسؤولان شهرستان گلپایگان و همراهی پزشکان این استان را کلنگ زنی کرده است.

قابل ذکر است که برای رسیدن به این مهم، بیش از هزار میلیارد تومان توسط بخش خصوصی و ۴۵ میلیون دلار سزمایه گذاری ارزی پیش بینی شده که می بایست در ۱۵ ماه تامین گردد.

چند پرسش در این باب مطرح است:

اول اینکه این بخش خصوصی دقیقا کدام بخش خصوصی را شامل می شود و پیمانکار یا سرمایه گذار انتخاب شده چه کس یا کسانی هستند و مسیر انتخاب یا انتصاب آن چگونه بوده است؟…

نکته دوم که بسیار حیاتی به نظر می رسد و اشاره به آن، در واقع پرسش اول را تحت شعاع قرار می دهد این است، که بر مبنای چه سیاستی احداث یک واحد تولیدی آب بر( مثل سنوات متداول این چند سال) در جایی تعیین می شود که هیچ قرابتی با خصوصیات ژئوپلتیک منطقه همخوانی ندارد.

فراموشمان نشده که بحران آب در استان اصفهان، امان از کشاورزان این منطقه بریده و به مرحله ای در این استان رسیده ایم که طبق اظهار کارشناسان می بایست امروزه، نگران آب شرب این استان باشیم، چه برسد به کشاورزی آن! نکته جالب این که یک کارخانه تولید سرم سازی (که ماده اولیه آن را آب تشکیل می دهد) را در جایی کلنگ زنی می کنیم که بحران آب شرب دارد. انگار این قصه بی تدبیری در اداره کشور و ندیدن اثرات زیانبار اشتباهات گذشته همچنان ادامه داشته و خواهد داشت.

با فرض اینکه در شاهرود باید کشاورزی را رواج داد، طرح آبرسانی از دریای خزر را مطرح می کنیم پس از مخالفت زیست محیطی ها، داستان انتقال آب دریای عمان را پیش می کشیم ، غافل از اینکه صدها طرح دیگری را می توان برای مناطق کویری طراحی کرد که هم سو با ویژگی های کویری باشد، در میان تالابها  تاسیسات پتروشیمی راه می اندازیم، آشوراده را تبدیل به جزیره توریستی می کنیم، در قلب مراتع استان همدان نیروگاه می زنیم، دهها سد را در اقصی نقاط کشور راه اندازی و زمینه ساز خشکیدن ۹۰ درصد تالاب های بین المللی را فراهم می کنیم، بزرگترین دریاچه آب شور جهان را می خشکانیم…… ، با برداشت بی رویه آب های زیر سطح، کار را به جایی رسانده ایم که (بعنوان مثال) در استان البرز، عمر آب برداشت شده از چاه های این منطقه به هزاران و به قولی به میلیون ها سال پیش بر می گردد!

روایت «قهرمانی جهان» در نشست زمین و فرو چاله ها که قصه مثنوی هفت من کاغذ شده……

براستی چگونه می توان تبعات تصمیمات این چنین را بررسی کرد؟ گویا فراموش کرده ایم که خیلی زود، دیر شده و جبران خسارات به بار آمده، صدها سال زمان می برد. چرا کسی پاسخگوی تصمیمات ویرانگری محیط  زیست، نیست، چرا برای احداث واحد های صنعتی و تولیدی، «مشخصات فنی، جغرافیایی و آمایشی» در نظر گرفته نمی شود؟ کافی است تا منافع اشتغالزایی را در یک کفه ترازو گذاشته و در کفه دیگر امکانات همان استان را هم بسنجیم تا به روشنی از تصمیم «غیرعلمی و عملی» خود منصرف شویم. آیا بهتر نیست که قبل از هزینه کردن میلیاردها تومان و احداث واحد های صنعتی این چنین( که به دلایل ذکر شده، شاهد تعطیلی طرح های مشابه بوده ایم)، از تصمیم خود منصرف شویم؟ سرنوشت دریاچه ارومیه، شاهد دردناکی است تا به خود آییم، کشت برنج در مناطق غیر ضرور، دلیلی است که باید نگران طرح های بی ربط با خصوصیات مناطق باشیم.

امید است که با تفکر بیشتر نسبت به عواقب این گونه طرح ها و در این مورد خاص، کارخانه سرم سازی گلپایگان بوده و در اجرایی شدن آن، تجدید نظر کنیم، یادمان باشد جلوگیری از «ضرر در هر مرحله ای» منجر به سود خواهد شد.

بیشتر بخوانید :

لینک کوتاه : https://jomhouriat.ir/?p=168197

ثبت دیدگاه

مجموع دیدگاهها : 0در انتظار بررسی : 0انتشار یافته : ۰